اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم

اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم

  • اوتیسم و علل و نشانه ها و درمان آن

    Screenshot ۲۰۱۷۱۲۳۱ ۱۸۰۹۳۸ 300x230 - اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم
    اوتیسم

    اوتیسم چیست؟

     

    اوتیسم یا درخودماندگی (به انگلیسی: Autism) نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علت اصلی آن ناشناخته‌ است. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد.

    کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.

    برای استفاده از خدمات روانشناسی و روانپزشکی در زمینه اختلالات کودک و اوتیسم و تعیین نوبت ویزیت با متخصصان مرکز با شماره های زیر تماس بگیرید

    02122636858 –  09212773724

    نشانه های اولیه اوتیسم

    برخی بررسی های اخیر نشان می دهند که با مدالخ های اولیه و سریع از هر 5 کودک مبتلا به اوتیسم 1 کودک تا حدی بهبود پیدا می کند که دیگر اوتیسمی محسوب نمی شود. رفتار درمانی، کار درمانی و گفتار درمانی تفاوت هایی در وضعیت کودک ایجاد می کنند. کشف اوتیسم در ماه های اولیه یعنی در 6، 9، 12، 18، 24 و 30 ماهگی می تواند زندگی کودک را تغییر دهد. اما در اکثر کودکان مبتلا به برخی انواع اوتیسم در سن 5 سالگی این اختلال تشخیص داده می شود که برای بهره گیری از مداخلات رفتاری اولیه خیلی دیر است.

    اولین علائم هشدار دهنده اجتماعی و ارتباطی ممکن است توسط پزشک و والدین نادیده گرفته شوند که معمولا به دلیل عدم آگاهی مادر از علائم اولیه اوتیسم اتفاق می افتد.

    نشانه اول

    6 ماه اول: هیچ لبخند یا دیگر عبارات گرم و شادی در چهره کودک مشاهده نمی شود.

    معمولا زمانی که به نوزاد لبخند بزنید، در پاسخ لبخند می زنند، اما نوزادان مبتلا به تاخیر در رشد اغلب در پاسخ به لبخند دیگران واکنشی نشان نمی دهند. تشخیص سریع اوتیسم به کودک کمک می کند بالاترین سطح عملکرد را به دست آورد.

    نشانه دوم 

    تا 9 ماهگی: نوزاد در پاسخ به صداهای دیگران هیچ صدا، لبخند یا تغییر حالت دیگری در چهره نشان نمی دهد.

    نوزاد سعی نمی کند صداها و حرکات تولید شده توسط دیگران را، مانند لبخند زدن و خندیدن در زمان برقراری تعاملات اجتماعی ساده، تقلید کند.

    نشانه سوم

    تا 12 ماهگی: عدم پاسخ گویی به نام

    نوزاد به طور کل از 6 ماهگی تا 12 ماهگی با افزایش تداوم فعالیت ها با شنیدن نام خود باید واکنش نشان دهد. عدم پاسخگویی به نام خود یکی از نشانه های تاخیر در رشد است.

    نشانه چهارم

    تا 14 ماهگی: بدون تولید صدا یا صحبت کودکانه

    کودکان قبل از شروع به صحبت کردن صداهایی تولید می کنند، از جمله ترکیب صامت ها و مصوت هایی مانند با، دا و گی. نوزاد 14 ماهه در زمان تولید این صداها به بقیه نگاه می کند و به نوبت همراه با اطرافیان صدا تولید می کند، مانند یک مکالمه. کودک مبتلا به اوتیسم این کار را انجام نمی دهد.

    نشانه پنجم

    تا 16 ماهگی: هیچ حرکت عقب و جلویی، از قبیل اشاره کردن، نشان دادن یا تکان دادن دست در کودک مشاهده نمی شود.

    در این سن کودک با اشاره کردن چیزهایی را از دیگران می خواهد یا برای جلب توجه دیگران اشاره می کند. علاوه بر این کودک 16 ماهه قادر است سر خود را نیز تکان دهد.

    نشانه ششم

    تا 18 ماهگی: هیچ لغتی بیان نمی شود.

    بسیاری از محققان معتقدند که برای درک بهتر و درمان این گروه از بیماران غیرکلامی مبتلا به اوتیسم، زمینه باید فراتر از تمرکز بر تولید گفتار باشد. برخی پژوهش ها نشان می دهند که مسائل نامرتبط مانند مهارت های حرکتی و توجه مشترک مهم ترین عوامل بروز این مشکل باشند.

    نشانه هفتم

    تا 24 ماهگی: هیچ عبارت دو کلمای معناداری بیان نمی شود.

    بیان این لغات شامل تقلید یا تکرار نیست. در این شرایط کودک در زمان برقراری ارتباط یا بازی کردن با دیگران به آنها نگاه نمی کند. فعالیت هایی مانند دست زدن، کوبیدن روی طبل یا صحبت های دیگران را تقلید نمی کند. زمانی که فردی با انگشت به چیزی اشاره می کند، به مسیر اشاره توجه نمی کند. به عنوان مثال کودک 12 ماهه معمولی با اشاره مادر به اسباب بازی روی قفسه آن را دنبال می کند.

    نشانه هشتم

    در هر سنی: عدم صحبت کردن یا مهارت های اجتماعی

    این مشکل در تمام کودکان مبتلا به اوتیسم بروز نمی کند، اما تقریبا 20 تا 50 درصد والدین این کودکان گزارش کرده اند که کودکشان در سال دوم برخی مهارت های خود را از دست داده، معمولا از 18 ماهگی تا 24 ماهگی این مسئله گزارش می شود.

     

    Screenshot ۲۰۱۷۱۲۳۱ ۱۸۱۳۴۶ 300x230 - اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم
    اوتیسم

    برای استفاده از خدمات روانشناسی و روانپزشکی در زمینه اختلالات کودک و اوتیسم و تعیین نوبت ویزیت با متخصصان مرکز با شماره های زیر تماس بگیرید

    02122636858 –  09212773724

    هر کودکی ممکن است در هر جای این دنیا دچار بیماری اوتیسم شود، آیا علت خاصی در بروز این بیماری در کودکان وجود دارد؟

    در حال حاضر هیچ علت مشخصی برای اوتیسم کشف نشده است؛ اما احتمال تاثیر عوامل ژنتیکی و دارویی در بروز این بیماری وجود دارد. در بعضی از خانواده ها مشاهده شده است که این بیماری نسل به نسل انتقال پیدا می کند. در موارد دیگر می توان به مادران بارداری اشاره کرد که در زمان بارداری دچار بیماری های عفونی می شوند و نوزاد مبتلا به بیماری اوتیسم شده است.

    با توجه به این که بیماری اوتیسم قبل از سه سالگی در کودکان بروز می کند، چه علائم و نشانه هایی پیش از این سن وجود دارد که والدین از بیماری کودکشان مطلع شوند و برای درمان اقدام کنند؟

    علائم شایع اوتسیم شامل عدم برقراری ارتباط چشمی، ناتوانی کلامی، انواع رفتارها و علائق و بازی های تکراری، تاخیر در یادگیری حرف زدن و صحبت کردن، بی توجهی به احساس درد، تغییرناپذیر بودن، وابستگی شدید به پدر و مادر، عدم ارتباط با دیگران و تداخل در روابط اجتماعی می شود.

    با اشاره به این موضوع که هیچ آزمایش یا تست پزشکی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد، درمانگر چگونه این بیماری را در کودک تشخیص می دهد؟

    بیماری اوتیسم در یک جلسه درمان قابل تشخیص نیست؛ در نگاه اول شاید کودک دچار اوتیسم، یک معلول ذهنی، دارای اختلال رفتاری یا حتی ناشنوا به نظر بیاید. درمانگر با توجه به رشد ذهنی کودک، بررسی مشاهدات والدین، رفتارهایی که کودک از خود بروز می دهد، سعی می کند در چندین جلسه با کودک ارتباط برقرار کند تا بتواند به طور دقیق بیماری را تشخیص دهد.

    به نظر می رسد که این اختلال در سیستم عصبی باعث عدم عملکرد صحیح مغز می شود و در ایجاد این بیماری موثر است؛ آیا بیماری اوتیسم قابل درمان است؟

    هرچند فرایند درمانی و بهبودی کاملی تاکنون برای درمان اوتیسم معرفی نشده بشاد، اما درمان جدی و به موقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به این بیماری ایجاد می کند. وجود این اختلال در بیماران باعث می شود که مغز نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت های ارتباطی به درستی عمل کند، بنابراین فرد مبتلا چه در کودکی و چه در بزرگسالی، در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، رفتارهای اجتماعی، فعالیت های سرگرم کننده و بازی دارای مشکل می شود.

    در بیماری اوتیسم گاهی ممکن است برای یک تشخیص دقیق و درمان موثر به یک تیم متخصص نیاز شود. این تیم از چه افرادی تشکیل می شود؟

    درواقع می توان گفت کار اصلی درمان این کودکان برعهده رفتار درمان، بازی درمان و گفتاردرمان است. در کنار این سه عضو مهم تیم درمانی، می توان از مشاور خانواده، روان پزشک کودک و نیز روان شناس کودک برای بهبودی استفاده کرد.

    متاسفانه گاهی والدینی را می بینیم که بیماری اوتیسم فرزندشان را انکار می کنند. آن ها می گویند فرزندم قدرت تکلم دارد و حتی ضریب هوشی بالایی دارد، در صورتی که کودکان اوتیسم دچار اختلال تکلم جدی هستند؛ آیا گفتار درمانی در بهبود تکلم این کودکان مفید واقع می شود؟ 

    کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم یا قادر به تکلم نیستند یا در مقایسه با سنشان دچار تاخیر کلامی اند یا کلام دارند اما جملاتشان معنی دار نیست و کلام دیگران را اکو می کنند یا بازتاب می دهند. گفتاردرمانی در قالب تمرینات کلامی برای بهبود وضعیت گفتار کودک و افزایش توانایی او در مهارت های کلامی بسیار موثر است.

     

    Screenshot ۲۰۱۷۱۲۳۱ ۱۸۰۱۵۷ 300x216 - اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم
    اوتیسم
    آیا کودکان دچار اوتیسم همانند دیگر کودکان غیراوتیسمی می توانند به مدارس عادی بروند؟

    این کودکان همانند دیگر بچه ها هستند و دیگران نباید به چشم یک بیمار به آن ها نگاه کنند، این بچه ها هیچ مشکلی ندارند فقط در انجام فعالیت و کارهای روزمره ضعیف تر از دیگران هستند و می توانند همانند همسالان خود به مدرسه بروند.

    بعضی از والدین دچار این تصور هستند که کودک آن ها فقط به وسیله درمانگر باید تحت درمان قرار گیرد؛ آیا همکاری والدین با درمانگر در بهبود و کاهش بیماری موثر است؟

    این مسئله بسیار مهمی است که درمانگر و والدین همکاری بسیار نزدیکی با هم در فرایند درمان کودک داشته باشند که در واقع بازدهی بهتری دارد. به طور کلی والدین از هر کسی کودک را بهتر می شناسند و با او زندگی می کنند، بنابراین می توانند موارد مختلفی را روزانه در مورد مستقل بارآمدن کودک تمرین کنند.

    بسیاری از کودکان اوتیسم دچار وابستگی بیش از حد به پدر و مادر خود هستند و حتی دچار اضطراب جدایی از آن ها می شوند؛ این کودکان چگونه می توانند استقلال خود را به دست بیاورند؟

    بهترین روش برای بالا بردن سطح مهارت کودکان دچار اوتیسم در برقراری روابط و انجام امور شخصی کمک گرفتن از یک رفتار درمان است. این متخصص می تواند علاوه بر کمک به بهبود توانایی های کودک در انجام کارهای روزانه مانند لباس پوشیدن، به بهبود وضعیت حواس پنج گانه، قدرت تشخیص و سایر توانایی های کودک کمک کند.

    Screenshot ۲۰۱۷۱۲۳۱ ۱۸۰۶۲۶ 300x234 - اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم
    اوتیسم

    برای استفاده از خدمات روانشناسی و روانپزشکی در زمینه اختلالات کودک و اوتیسم و تعیین نوبت ویزیت با متخصصان مرکز با شماره های زیر تماس بگیرید

    02122636858 –  09212773724

    تشخیص اوتیسم

    برای تشخیص اوتیسم هیچ تست پزشکی وجود ندارد. برای تشخیص اوتیسم در یک کودک باید رفتار، ارتباط و سطح رشد ذهنی کودک به دقت بررسی شود. از آنجائی که بعضی از علائم این بیماری با بعضی از بیماری های دیگر مشترک است ممکن است متخصصین آزمایشها و تست های پزشکی متفاوتی را برای کودک تجویز کنند تا از وجود یا عدم وجود مشکلات دیگر در کودک مطمئن شوند.

    با یک بررسی کوتاه در یک جلسه ممکن نیست که بتوان به طور قطع وجود اوتیسم را در کودکی ثابت کرد. مشاهدات والدین و بررسی کامل مراحل رشد کودک از لازمات تشخیص اوتیسم در یک کودک می باشد. در نگاه اول ممکن است کودک اوتیستیک به نظر عقب مانده ذهنی، دارای اختلال رفتاری، دارای مشکل شنوائی و یا دارای رفتارهای عجیب به نظر برسد. البته ممکن است تمام این علائم در یک کودک اُوتیستیک وجود داشته باشند که این امر خود باعث مشکلتر شدن تشخیص می شود.

    اُوتیسم یک بیماری روانی نیست. کودکان اُتیستیک قابل درمان هستند و نباید از آنها قطع امید شود و نیز بهتر است بدانید که هیچ عامل روانی شناخته نشده است که باعث بروز اُتیسم درکودکان شود .

     به هر حال در ابتدای امر بایستی معاینه دقیق و کاملی از کودک به عمل آید زیرا به این ترتیب می توان یک برنامه مناسب و دقیق برای کمک به کودک اُتیستیک و درمان او تهیه کرد.

    تشخیص زودهنگام :

    تحقیقات نشان داده است که تشخیص زودهنگام اتیسم در درمان و بهبود وضعیّت کودکان مبتلا بسیار مؤثر است. هر چقدر زودتر بتوان اتیسم را در یک کودک تشخیص داد، زودتر هم می شود از برنامه های درمانی برای کمک به این کودکان بهره برد.

    روش های تشخیص :

    علائم و نشانه های اُوتیسم ممکن است در زمان نوزادی بروز کنند و شاید هم این اتفاق نیافتد ولی نشانه های این بیماری حتماً بین ۲۴ ماهگی الی ۶ سالگی خود را نشان خواهند داد.

    انجمن ملی پرورش و سلامت کودکان در آمریکا این پنج سئوال اولیه را برای یک معاینه از کودک اُوتیستیک تهیه کرده است :

    ۱-آیا کودک شما تا قبل از ۱۲ ماهگی صدا سازی و نجوا داشته است ؟

    ۲-تا قبل از ۱۲ ماهگی آیا کودک شما از اشاره، اَداها و یا گرفتن دست دیگران و همینطور بای بای کردن استفاده کرده است ؟

    ۳-آیا کودک شما تا قبل از ۱۶ ماهگی از کلمات تنها استفاده کرده است ؟

    ۴-آیا کودک تا قبل از ۲۴ ماهگی از ترکیب دو کلمه استفاده کرده است ؟

    ۵-آیا کودک هیچ کدام از مهارتهای کلامی و اجتماعی خود را از دست داده است ؟

    در صورت جواب منفی به چهار سئوال اول و جواب مثبت به سئوال آخر احتمال وجود ااوتیسم در کودک داده می شود. البته باز هم یادآور می شویم که برای تشخیص قطعی نیاز به بررسی های بسیار دقیق و جامعی می باشد که باید توسط افراد متخصص و آگاه صورت بگیرد. برای یک بررسی دقیق و کامل یک کودک مظنون به اوتیسم بایستی توسط  روانشناس، مشاور آموزش و یاد گیری کودکان، روانپزشک کودک، متخصص گفتار درمانی و سایر متخصصین در زمینه اوتیسم معاینه شود.

    مشاوره با متخصصین : اگر کودک از طرف شما و یا دکتر مخصوص خود مظنون به اوتیسم باشد به هر حال بایستی توسط شخصی که در زمینه اوتیسم تخصص دارد معاینه دقیق شود. ممکن است این فرد یک روانشناس، روانپزشک و یا یک متخصص رشد اطفال باشد.

    گاهی ممکن است برای یک تشخیص دقیق و درمان به یک تیم متخصص نیاز شود این تیم می تواند از افراد زیر تشکیل شود :

    ۱-متخصص رشد در اطفال: این فرد می تواند مشکلات سلامتی و رشد در کودکان را درمان کند.

    ۲-روانپزشک کودک: این فرد می تواند در تشخیص اولیه کمک کرده و در صورت نیاز داروهائی را برای کمک به کودک تجویز کند.

    ۳-روانشناس کودک: در شناخت عادات و حالات روانی کودک کمک کرده و ناتوانی های کودک در زمینه های رشد ذهنی ،روانی، و اجتماعی را بررسی می کند.

     

    Screenshot ۲۰۱۷۱۲۳۱ ۱۷۵۹۱۹ 300x227 - اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم
    اوتیسم

    علایم اوتیسم

     

    1- کودک مبتلا به اوتیسم اختلال تکلم دارد

    از نظر کلامی، کودک مبتلا به اوتیسم دچار تاخیر است. کودکان به مرور که بزرگ می شوند، درک بیانی بالاتری در مقایسه با قدرت بیان دارند. یک کودک طبیعی در یک سالگی می تواند تک کلمه ادا کند و در 1.5 سالگی 3-2 کلمه را با هم ترکیب می کند اما کودکان مبتلا به اوتیسم یا کلام ندارند یا در مقایسه با سن شان دچار تاخیر کلامی اند یا کلام دارند اما معنی دار نیست و کلام دیگران را اکو می کنند.

    متاسفانه گاهی والدینی را می بینیم که اوتیسم فرزندشان را انکار می کنند. آنها می گویند فرزندم کلام دارد و حتی باهوش است چون در سن پایین می تواند جمله های سنگین و طولانی را بیان کند اما برخی کودکان مبتلا به اوتیسم مثل طوطی کلمات و جمله های اطرافیان را تکرار می کنند.

    این به معنی هوش بالای کودک نیست بلکه بدان معنی است که کودک درک و شناختی از محیط اطراف ندارد.

    2– کودک مبتلا به اوتیسم «من» نمی گوید

    در روند طبیعی رشد، کودکان به محض آنکه «من» را درک می کنند، دیگر از «نام خود» برای بیان خواسته هایشان استفاده نمی کنند در حالی که کودک مبتلا به اوتیسم شناختی از «من» ندارد و خود را با نام صدا می زند؛ مثلا می گوید: «به علی آب بدید!» این نشانه خوبی نیست. حتی کودک مبتلا ضمایر را هم اشتباه استفاده می کند.

    3– ارتباط کودک مبتلا به اوتیسم یکطرفه است

    کودک مبتلا به اوتیسم حتی اگر کلام داشته باشد، نمی تواند درست ارتباط برقرار کند و گفتارش جهت دار نیست. ممکن است محتوای کلام با سنش متناسب نباشد یا بدون توجه به صحبت های دیگران فقط در مورد علایق خود صحبت کند.

    در واقع کودک مبتلا به اوتیسم نمی تواند تبادل اطلاعات کند. این کودکان به لبخند یا خستگی دیگران توجهی ندارند و نمی توانند نوبت را رعایت کنند. آنها ارتباط یکطرفه برقرار می کنند و به همین علت ارتباطشان موثر نیست.

    4- واژه سازی کودک مبتلا به اوتیسم غیرطبیعی است

    ممکن است واژه سازی به شکل بازی در کودکان عادی هم دیده شود اما جایگزین کردن همیشگی واژه ها، مختص مبتلایان به اوتیسم است. مثلا کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است همیشه به «باب اسفنجی»، «بنگی» بگوید.

    5- اوتیسم گاهی خفیف است، گاهی شدید

    در گذشته اوتیسم به 5 گروه تقسیم می شد اما امروزه می دانیم که اوتیسم نوعی اختلال رفتاری است و طیف بندی دارد. ممکن است فردی تمام علائم را داشته باشد و در طیف شدید اوتیسم باشد و به شکل فردی در خودمانده در جامعه ظاهر شود و ممکن است فقط مشکل ارتباطی داشته باشد؛ مثلا نتواند دوست صمیمی داشته باشد و احساسات دیگران را درک کند و در گروه مبتلایان به اوتیسم خفیف دسته بندی شود.

    6- کودک مبتلا به اوتیسم ساعت ها با یک وسیله سرگرم می شود

    کودک طبیعی مدت توجه کوتاهی دارد یعنی شاید نهایتا 5 دقیقه با یک اسباب بازی بازی کند و بعد آن را رها کند و سراغ بازی دیگری برود. کودک طبیعی چون محرک های مختلف را آزمایش می کند، پیشرفت می کند اما کودک مبتلا به اوتیسم ساعت ها یک بازی تکراری انجام می دهد.

    7- کودک مبتلا به اوتیسم محو پنکه و لباسشویی می شود

    این کودکان به چرخیدن یا به وسایلی که می چرخد مثل پنکه و لباسشویی علاقمند هستند و ممکن است ساعت ها خود را با تماشای آنها سرگرم کنند. ممکن است زنجیری را تکان دهند یا به موسیقی های ثابت واکنش و علاقه شدید نشان دهند.

    8- کودک مبتلا به اوتیسم مثل کودکان دیگر بازی نمی کند

    این کودکان بازی های تخیلی ندارند. کودکان از 1.5 تا 2 سالگی وارد بازی های نمادین می شوند؛ مثلا ممکن است از یک تکه پازل به عنوان لیوان چای استفاده کنند یا عروسک شان را روی پا بگذارند و تکان دهند. این بازی ها به رشد طبیعی کودک کمک می کند اما مبتلایان به اوتیسم این توانایی را ندارند.

    آنها با اسباب بازی ها آنگونه که باید بازی نمی کنند؛ مثلا ممکن است به جای راه بردن ماشین های اسباب بازی روی زمین، آنها را پشت هم بچینند و قطار کنند.

    9- تشخیص اوتیسم در بدو تولد ممکن نیست

    علائم اوتیسم معمولا از 9 ماهگی قابل تشخیص است اما در 3-2 سالگی کاملا مشخص می شود مگر در موارد بسیار خفیف که ممکن است در نوجوانی یا جوانی تشخیص داده شود. علائم در 3 حوزه ارتباط، کلام و علایق و رفتارهای تکراری دیده می شود.

    10- کودک مبتلا به اوتیسم ارتباتط چشمی ندارد

    در موارد متوسط تا شدید، این کودکان ارتباط چشمی ندارند اما در موارد خفیف فقط ارتباط کلامی برقرار نمی کنند.

    11- کودک مبتلا به اوتیسم نبوغ خاصی در برخی مسائل دارد

    متاسفانه دو سوم کودکان مبتلا کم توان ذهنی هستند و یک سوم آنها هوش معمولی دارند. این کودکان در برخی مسائل نبوغ خاصی دارند. مثلا ممکن است علاقه خاصی به سیاره ها داشته باشند و با کمترین تلنگری اطلاعاتی را در این زمینه حفظ کنند و اگر در جمع قرار بگیرند در مورد این مسائل صحبت کنند. معمولا هم به پیام های ارتباطی دیگران مثل اینکه «بس است» یا «خسته شدیم» توجهی ندارند.

    12- کودک مبتلا به اوتیسم توان همذات پنداری ندارد

    کودک مبتلا به اوتیسم درک کاملی از احساسات دارد. او می تواند مادرش را بغل کند و ببوسد یا دلیل گریه اش را جویا شود اما در سنین بالاتر که انتظارها از او بیشتر می شود، ممکن است در این زمینه دچار مشکل شود.

    کودک مبتلا به اوتیسم توانایی ذهن خوانی ندارد؛ نمی تواند به محیط توجه کند یا خود را جای دیگران بگذارد و احساسات دیگران را درک کند.

    13- کودک مبتلا به اوتیسم تفکر انتزاعی ندارد

    تفکر انتزاعی تفکر پیچیده ای است که با رسیدن به نوجوانی کامل می شود. یک فرد عادی در نوجوانی می تواند متوجه ضرب المثل ها و کنایه شود اما این کودکان چنین درکی ندارند. آنها نمی توانند از مسائل نتیجه بگیرند و همین موضوع ارتباطشان را مختل می کند.

    14- کودکان مبتلا به اوتیسم یکپارچگی حسی ندارند

    این کودکان یکپارچگی حسی ندارند؛ یعنی در برخی از آنها آستانه درد بسیار بالا و در برخی پایین است. بعضی از آنها گاهی متوجه سوختگی های شدید نمی شوند و برخی با کوچکترین ضربه درد شدید حس می کنند. در مورد صدا هم همینطور است؛ گاهی یک کودک مبتلا صداهای بسیار آهسته را می شنود و به آن توجه دارد در حالی که متوجه صداهای بلند مثل صدای زنگ در نمی شود.

     

    Screenshot ۲۰۱۷۱۲۳۱ ۱۸۰۸۲۹ 300x240 - اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم
    اوتیسم

    برای استفاده از خدمات روانشناسی و روانپزشکی در زمینه اختلالات کودک و اوتیسم و تعیین نوبت ویزیت با متخصصان مرکز با شماره های زیر تماس بگیرید

    02122636858 –  09212773724

    علل اوتیسم

     

    در مورد علل اختلال مطالعات بسیاری توسط روان شناسان بالینی اوتیسم انجام شده است. این مطالعات نشان دادند که نحوه تربیت تأثیری در بروز این اختلال ندارد. اما هنوز علت این اختلال به خوبی معلوم نشده است. هرچند شواهد نشان می دهد یک عنصر ژنتیک وجود دارد. عوامل محیطی نیز می توانند به بروز آن کمک کنند، مثل خطرات دوران جنینی. ترکیبات مختلف عوامل ژنتیک با عوامل محیطی باعث می شوند که اختلال اوتیسم از لحاظ نشانه ها و شدت بسیار متفاوت باشند. علل اختلال اوتیسم شامل موارد زیر می باشد:

    عوامل ژنتیک

    شواهد نشان می دهد که نقص های اجتماعی و زبانی و مشکلات روانی در اختلالات اوتیسمی معمولا پیشینه خانوادگی دارند. اختلال اوتیسم در اکثر مواقع همزمان با چند اختلال ژنتیک دیگر روی می دهد مثل سندروم X شکننده . هم چنین بین اختلال اوتیسم و سایر مشکلات روانی، ارتباط خانوادگی وجود دارد. اختلالات عاطفی در والدین کودکان اوتیسم ، تقریبا سه برابر والدین کودکان مبتلا به صرع است. هرچند منابع مختلف وجود یک عنصر ژنتیک بارز در اختلالات طیف اوتیسم را تأکید کرده اند، تاکنون مشخص نشده است که ژن های مسئول انتقال این اختلالات کدام ها هستند. به همین دلیل، احتمالا مسئولیت انتقال این نشانه ها بر عهده فقط یک ژن نیست و حدود 15 ژن مختلف در این کار سهم دارند. بنابراین می توان گفت اوتیسم بیماری پیچیده ای است که در آن ژن های مختلف سهم دارند.

    اختلالات کروموزومی

    اختلال اوتیسم با تعدادی از اختلالات کروموزومی، از جمله سندروم X شکننده ارتباط دارند. این اختلال با انواع نابهنجاری های کروموزومی از جمله با تکثیر کروموزومی، حذف کروموزومی و واژگونی کروموزوم ها مرتبط هستند. با این حال، اختلالات کروموزومی فقط مسئول 10 درصد موارد اختلال اوتیسم هستند.

    عوامل جنینی

    تعدادی مشکل به هنگام تولد و چند عامل در دوران حاملگی به عنوان عوامل خطر برای ابتلا به اختلالات اوتیسم شناسایی شده اند، از جمله ابتلای مادر حامله به سرخچه، وارد شدن داروهایی مثل تالیدومید و والپروآت به جنین، خونریزی مادر بعد از سه ماه اول حاملگی و ضعف سیستم ایمنی بدن مادر.

    ناهنجاری مغزی

    از مطالعات کالبدشکافی و fMRI شواهد بسیار زیادی بدست آمده که نشان می دهد بین اوتیسم و ناهنجاری های مغزی ارتباط وجود دارد. کالبدشکافی افرادی که در زمان حیات به اختلال اوتیسم مبتلا بوده اند نشان می دهد که در بعضی مناطق مغز این افراد، مثلا در مخچه و دستگاه لیمبیک، ناهنجاری هایی وجود دارد. ناهنجاری در مخچه با نقص در مهارت های حرکتی ارتباط دارد، از جمله عدم تعادل مناسب، نقص در مهارت دستی و گرفتن ناصحیح اشیاء که اغلب در افراد مبتلا به اوتیسم دیده می شود. همچنین، مطالعات کالبدشکافی نشان داده است که مغز افراد اوتیسم بزرگتر از حد معمول است و این ناهنجاری ها معمولا در دوران جنینی رشد مغز روی می دهد. در واقع رشد بیش از حد و غیر عادی مغز در دو سال اول زندگی باعث این ناهنجاری ها می شود.

    عوامل شناختی

    افراد اوتیستیک متناسب با شدت سمپتوم های خود، در توجه به دنیای اطراف و ادراک آن و همچنین در عملکرد اجتماعی عادی، مشکل دارند. آنها در موارد شدید، منزوی و بی اعتنا می شوند و در موارد ملایمتر، با تعاملات اجتماعی مشکل پیدا می کنندو در ارتباط و تبادل افکار و در درک نیات و احساسات دیگران نقص هایی دارند. بعضی روان شناسان بالینی اعتقاد دارند که نقص در مهارت های اجتماعی نتیجه نقص در عملکرد شناختی است. افراد مبتلا به اوتیسم اولا در عملکرد اجرایی مشکل دارند و این موضوع باعث می شود که آنها توانایی حل مسأله نداشته باشند و نتوانند اعمال خود را از قبل برنامه ریزی کنند و توجه خود را کنترل و رفتارهای نابجا را متوقف سازند. همه این نقص ها در توانایی افراد برای صحیح عمل کردن در جمع های اجتماعی تأثیر منفی می گذارد. ثانیا بعضی روان شناسان بالینی معتقدند که افراد مبتلا به اوتیسم ذهن خوانی ندارند یعنی نمی توانند حالات ذهنی عادی را متوجه شوند، بنابراین نمی توانند نیت دیگران را درک و پیش بینی کنند.

    Screenshot ۲۰۱۷۱۲۳۱ ۱۸۰۹۰۷ 300x248 - اوتیسم علل نشانه درمان | تشخیص درمان اوتیسم
    اوتیسم

    درمان اوتیسم 

     

    بعد از اینکه توسط ارزیابی‌های مختلف روانپزشک و روانشناس، اوتیسم فرد شناخته شد. بهتر است بلافاصله پروسه درمان آغاز گردد. به خصوص اگر فرد در سنین پیش از ورود به مدرسه باشد؛ چرا که در سن بحرانی‌تری قرار دارد و البته پذیرش درمان در سنین پایین بیشتر است.

    در درمان اختلال اوتیسم بهتر است واژه‌های «پروسه درمانی» و یا «مجموعه‌ٔ درمانی» را به کار ببریم. زیرا از آنجایی که این اختلال در روند رشد فرد مبتلا اختلال ایجاد کرده و چند حیطه از کارکردهای فرد را دچار اختلال می‌کند، باید از جوانب مختلف نیز درمان گردد. بعلاوه اینکه این افراد دچار مشکلات خواب، مشکلات گوارشی و مشکلات تکانشی هستند، پس باید «دارو درمانی» بعنوان پایه و شرط اول درمان قرار گیرد.

    در کنار دارو درمانی، درمان‌های مکمل اعمال می‌گردد. درمان‌های مکمل مثل: رفتار درمانی، گفتار درمانی، یکپارچگی حسی، کار درمانی ذهنی و جسمی(در صورت لزوم )، بازی درمانی و موسیقی درمانی. همهٔ این درمان‌ها در کنار هم برای فرد مبتلا به اوتیسم لازم است و بسته به شدت و ضعف افراد مبتلا در میزان اختلال، این درمان‌ها به نوبه خود ارائه می‌گردد.

    نکته‌ٔ حائز اهمیت اینکه، درمان‌های مبتنی بر بهداشت روان فرد مبتلا و خانواده نیز باید در خلال درمان‌های دیگر، مورد توجه قرار گیرد. انجام مشاورات خانواده، زوجین، گروه درمانی، خانواده درمانی و… نیز از این نوع درمان‌ها هستند.

     

    **اگر کودک شما مبتلا به اوتیسم است با مراجعه به روانشناسان و روانپزشکان کلینیک بوجیکا برای آشنایی با راههای مختلف بهبود کودک، به کودکتان کمک نمایید. درمان بموقع برای کودک مفید بوده، زندگی را برای او آسان تر کرده و از افزایش شدت بیماری اوتیسم پیشگیری می نماید.**

     

    برای استفاده از خدمات روانشناسی و روانپزشکی در زمینه اختلالات کودک و اوتیسم و تعیین نوبت ویزیت با متخصصان مرکز با شماره های زیر تماس بگیرید

    02122636858 –  09212773724

     

    میانگین امتیازات ۵ از ۵
    از مجموع ۱ رای
    مقالات مرتبط

    ارسال نظر

    آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.