بیش فعالی و نقش والدین در برابر کودکان بیش فعال
1. ابتدا باید مطمئن باشیم که فرزندمان واقعاً نشانه های بیش فعالی را دارد. به علاوه تشخیص نهایی بیش فعالی توسط متخصص روانشناس و یا روانپزشک کودک انجام می پذیرد.
گاهی والدینی که افرادی بسیار مضطرب و نگران هستند، ممکن است جنب و جوش‌های طبیعی فرزند را دلیلی بر بیش فعالی بدانند. بنابراین در قدم اول بایستی راجع به تشخیص مطمئن باشیم و به فرزندمان برچسب‌های نادرست نزنیم.
2. انرژی اضافه این کودکان باید از طریق فعالیت‌های مثبت، از جمله ورزش کردن، مصرف شود. بهتر است آنها را برای بازی به زمین‌های بزرگ برد و اجازه داد که به فعالیت‌های لذتب خش بپردازند. روزانه برای پیاده روی آنها را از خانه خارج کرد.
در منزل نیز بایستی مسئولیت‌هایی که از لحاظ جسمی قدری بچه‌ها را خسته می کند به آنها بسپاریم تا به این وسیله انرژی بیش از حد آنان گرفته شود. البته خوب است گاهی برای انجام این مسئولیت‌ها جوایزی هم در نظر بگیریم.
3. به خاطر داشته باشیم این کودکان را به هیچ وجه کتک نزنیم؛ زیرا رفتارهای انتقام جویانه از آنها سر خواهد زد.
بهتر است با آنان مؤدبانه و با محبت صحبت کنیم. البته در برخورد با سایر کودکان نیز داشتن رفتاری مهرآمیز و عاری از خشونت لازم است.
4. گروهی از موادغذایی – از جمله کاکائو، شکلات، قهوه، نسکافه، نوشابه‌های رنگی و تنقلات – باعث تحریک بیش فعالی می‌شوند و لازم است تا حد امکان از دادن آنها به بچه ها خودداری شود.
5. خواب شبانگاهی این کودکان موضوع مهمی است؛ آنها باید شب‌ها زودتر به رختخواب بروند.
بهتر است والدین برنامه خانواده را به گونه ای مناسب تنظیم کنند و به هر طریق ممکن به کودک بفهمانند این یکی از قوانین خانواده اوست که شب‌ها تا دیروقت بیدار نماند.
6. چنانچه کودک بیش فعال از لحاظ توجه و تمرکز بسیار مشکل داشته باشد و رفتارهای او موجب اذیت و آزار فراوان شود، بهتر است با روان پزشک کودک و نوجوان در زمینه بیش فعالی مشورت شود تا به صلاحدید او کودک مقداری داروی اختصاصی این اختلال را مصرف کند.
مشاوره و بهره‌مند شدن از خدمات مشاوره‌ای به کودک بیش فعال یاد می‌دهد چگونه مسئولیت کارهای خود را به عهده بگیرد و اعتماد به نفس داشته باشد. همچنین پدر و مادر با استراتژی‌های حمایتی‌شان به بهبودی کودک کمک می‌کنند.
نوع خاصی در درمان به عنوان آموزش مهارت‌های اجتماعی وجود دارد که به کودکان در نوبت گرفتن و به اشتراک‌گذاری کمک می‌کند.
همچنین مطالعات نشان می‌دهد درمان طولانی مدت با استفاده از دارو و رفتار درمانی تنها راهکارهای درمانی به شمار می‌رود.
